Ankara’nın Beypazarı ilçesinde yaşayan 83 yaşındaki İsmail Yanık, 62 yıllık dokumacılık serüvenine tüm gücüyle devam ediyor. Havludan bornoza, dantel örtüden yatak örtüsüne kadar birçok el emeği ürünü kendi elleriyle üreten Yanık, dükkânında kişiye özel siparişler de alıyor. Beypazarı’nın son dokumacılarından biri olarak anılan Yanık, mesleğini ayakta tutmak için çırak arayışını sürdürüyor.
SANAT AŞKIYLA 2 GÜN YÜRÜDÜ
Henüz 18 yaşındayken, sanat öğrenme hevesiyle Ankara’nın Çamlıdere ilçesinden Beypazarı’na yürüyerek gelen Yanık, o dönemde araçların yetersiz olduğunu, yolların olmadığını belirtiyor:
“Sanat öğrenmek için yola çıktım. Dağlardan yürüyerek 2 günde Beypazarı’na ulaştım.”
“BİR TANE BİLE ÇIRAĞIM OLMADI”
Mesleğini yıllardır tek başına sürdüren Yanık, bu süreçte hiç çırak yetiştiremediğini vurguluyor.
“Ne çırağım oldu ne ortağım. Her şeyi tek başıma yaptım. Zorlandım ama bırakmadım. Şimdi de çırak yok, gençler ilgilenmiyor.”
Gençlerin el işi zanaatlara yüz çevirdiğini söyleyen Yanık, üzgün ama umudunu tamamen yitirmiş değil:
“Bugün yoldan geçen bir gence ‘gel, bu sanatı öğreteyim’ desem, dönüp bakmaz. Çıraklık kalmadı ama ben yine de biri gelir öğrenir diye bekliyorum.”
“BU MESLEKLE BİRLİKTE KÜLTÜR DE YOK OLUYOR”
Dokumacılığın yanı sıra terzilik gibi birçok geleneksel mesleğin de çırak bulamadığına dikkat çeken Yanık, mesleğini yaşatmakta ısrarcı:
“Benim derdim sadece kendimle ilgili değil. Bu meslek yok olmasın diye uğraşıyorum.”
Ayrıca, 50 yıldır günlük tuttuğunu söyleyen Yanık, son zamanlarda yaşının getirdiği yorgunluk nedeniyle buna ara verdiğini de ekliyor.
İsmail Yanık, el emeğiyle bezediği mesleğini devredecek birini hâlâ umutla bekliyor.
