başımızın bekası ve belası!

Çokları “Başın sağolsun” lafını, olan oldu, ölen öldü, oldu/bitti. Elden ne gelir!
Kendi başımız/kellemiz sağ, başımızdakiler de sağ çok şükür anlamına geldiğini sanır.

Baş, eski kadim Türkçe’de ‘Yara/acı’ anlamında kullanılır. Sağolsun ise ‘sağalsın/iyileşsin’ anlamını taşır.

Özetle, başınız sağolsun, yaranız iyileşsin, avınız tez günde tükensin anlamındadır.

Kayıp acısını hafifletmek için Mevlüt/ dua okunur. Kabrine çiçekler, başucuna bir ağaç dikilir.

Sık sık kabri ziyaret edilir, temizliği/bakımı yapılır, çiçekleri sulanır, dua edilir.

Yani kabir ve çevresi temiz ve tertipli tutulur bu mevtaya hürmet gereğidir.

Ahirete intikal edene sevgi ve saygıyı devam ettirme geleneğidir.

Yapacağım/yapılacak demekle bitmez, icraat gerek. Seviyorum demek yeterli değil mesela, emek gerek.

Sevgiyi hissettiren faaliyetler gerek.

Kuru kuru kuruya vatanseverlik, meccani solculuk kolay.

İspat gerek, bir şeyler yapmak şart!

Ayrıca, ölen ölür kalan sağlar bizimdir safsatası savaşlarda geçerlidir, olağan günlerde değil.

Yaşayana sefa, vefat edene duayla vefa gösterilir.

Kuru vaadler, yalancılığın mastır dikliğidir.

Sevilir/sevilmez, eleştirilebilir, siyaseti yanlış ya da doğru da bulunabilir.

Dert değil!

Mevtanın ardı sıra lafı güzaf konuşulması hoş değil.

Ama ne yapmış/etmiş kendi ideolojisi uğrunda, beğensen de beğenmeden de adam başarmış.

Yani kendince doğruyu yapmış.

Herkesin doğruları var.

Seçimleri, tercihleri farklı bir yolu var değil mi?

Burası anlaşıldıysa meseleyle geçiyorum.

Adam bir şekilde, kendi sağında bu yalan dünyayı başarılarıyla terk etmiş!

Kıbrıs Türk Halkı, siyasi liderlerine, sanatçısına, sporcusuna, kalanlarına gidenlerine ne kadar vefalı!

Esas mesele bu!!

Bence vefasız bir toplumuz.

Kimse kimseyi beğenmez, burnundan kıl aldırmaz, ortalığı dışkı götürür umuru değil sanki.

Devlet, para ödüllü fotoğraf yarışması düzenler. Dereceye girenlere para ödülü zarf içinde takdim edilir.

Lakin “Para ödülünüz bilahare ödenecektir”

yazılı not kağıdı çıkar zarftan.

Hele son günlerde, ha babam birileri vefat ediyor toplum harala/gürele yaşamaya devam.

Can veren bizden değilse canıma minnet edaları kol gezer.

Bir toplumu, esaslı bir ülke yapan, güvenirliğini kazandıran. Devlet otoritesinin geçici bekçiliğini yapan hükümetlerin güvenilir olmasıdır.

Devlet olmamın ciddiyeti:
O topluma siyasi, sosyal, sanat, spor, adına önemli hizmetleri geçmiş olanları yaşarken veya hayatta yokken onore etmeye dayalıdır.

Eğer bir toplum, kendi insani özdeğerlerine sahip çıkıp, kalan birikimsel geçmişi geleceğe taşımakta sınıfta kalırsa…

O toplum, ihtiyatsız, liyakatsız ve riyalı bir güruhtur.

KKTC Devleti’nin kurucusu Sn. Rauf R. Denktaş’ın Anıt Mezar ve Müze’si yıllardır tamamlanmayıp atıl durumda.

Geçenlerde:

Çevre, temizlik ve peyzaj çalışmaları ailesi ve sevenleri tarafından halledildi!!

Temizlik görevlisi yok, güvenliği yok, herhangi bir görevli, arayan soran yok.

Kurucu liderin kurduğu devletin başındaki:

Esaslı Milliyetçi, Turancı, savaşçı sanrılar ve Cumhurbaşkanı E. Tatar:

10 milyon TL’ye malolacak olan Cumhurbaşkanlığı Külliyesi için çabalıyor.

Bir devletin itibarı, bina ve külliye ile değil;
o devleti kurmak için mücadele veren liderlerine ve halkına verilen özen, ehemmiyet, vefa ve itibarla ölçülür.

Vefasız, gamsız ve bencilsiniz!!

Velhasıl

Devletin başı yaşayan büyük ölü, başımız sağolsun.

Yani, çekeceğimiz acı büyük ve zaman dar. Daha ne olsun!

Vefasız toplumlar, emsalsiz acılar yaşar!!